کاش

خسته ام...خسته...

خسته از نبودنت...

از میهمانی پریشب هیچ چیز نفهمیدم به جز کمبودت!!!

فقط دلم می خواست زانوانم را بغل بگیرم و اشک بریزم!

در حالی که همه شاد بودند...همه می خندیدند...

کاش دستت را دراز می کردی و مرا از این منجلاب بیرون می کشیدی...

کاش سرم فریاد می کشیدی...دعوایم می کردی...اما بودی...

کاش سرم فریاد می کشیدی و می گفتی:"درس بخوان"

و من در حالی که اشک در چشمانم حلقه زده بود، به آرامی می گفتم:چون تو می گویی چشم...چون تو ازم میخواهی باشد...

فقط یک شرط دارد ... آن هم بودن توست...

و تو با آرامش دستانم را در دست می گرفتی و با همان صدای خش دارت که خیلی دوستش دارم، می گفتی:"هستم ... تا آخرش هستم ... خیالت راحت باشد... 

کاش ها زیادند ... آنقدر که حتی در فکر هم نمیگنجد!

ولی افسوس که هیچ کدامشان هیچگاه اتفاق نمی افتد...