اولین گریه سال 93 (پست ثابت)

همیشه انگار باید یه داستانی درست شه تا بیام یه پست برای وبلاگ بنویسم.

تو فیس بوک یه جمله گذاشتم "درسته عیده ولی از عزاداری هم بدتره"

شاید یه سری از جمله هام یا بهتره بگم اکثرش ناراحت کننده باشه ولی یه واقعیتی داره که ممکنه یه نفر درکش کرده باشه و بیاد لایک کنه.

حالا این وسط فرشاد اومده کامنت گذاشته و حرفاش باعث شد ناراحت شم. "این که اگه جای کسی بودم عمرا بهت عید رو تبریک بگم و محاله تولد یا موفقیتت رو تبریک بگم به تو باید سوگواری ها و ناراحتی رو تسلیت گفت و انقد غصه بخور تا دق کنی" 

بعد یکی از دوستام که ی پسر شاد و با انرژی هست کامنت گذاشته آره بخدا. باهام موافق بود. فمیدم این درک کرده. فضا رو با یه جمله نوشتم اونایی که حس کردن لایک کردن. تموم! 

یکی نیست بگه اکی تو حست خوبه تو الان که عیده خوشحالی همه چی برات اکی باشه دمت گرم ولی لزومی نداره حال منو از اینی که هست بدتر کنی. تو اگه مردی حالمو خوب کن. من نمی دونم چرا آدما این طورین اگه من لب چاه باشم هولم می دن که بیفتم تو چاه. واقن لطف دارن بعد ادعاشونم می شه که دوست داریم. غلط کردن منو دوست دارن.

هیچ وخ حس نکردم کسی منو دوس داره همه یه مشت دروغ تحویل می دن فک کردن می تونن با این جمله ها ادمو بازی بدن! حداقل من یکیو نمی تونن.

خلاصه انقد بهم فشار اومد که اشکام همین طوری اومد.